|
We zijn al weer een aantal weken onderweg in ons dagelijkse ritme met alles dat daar bij hoort aan werk, school, ballen in de lucht en misschien wel stress en eerste onvoldoendes die zijn gevallen.
In een periode van veel en te weinig tijd voor mezelf merk ik dat ik veel sneller getriggerd wordt of eigenlijk ik mij laat triggeren. Noem ze de rode knoppen, worden veel makkelijker ingedrukt. Herken je dat ook?
We nemen ons zelf mee in ons ouderschap. D.w.z. alles wat wij hebben meegemaakt, ervaren, of juist niet hebben in onze kindertijd, tijdens de zwangerschap of bevalling werkt door in ons en dus ons ouderschap. Zelfs wat er in vorige generaties in ons familiesysteem heeft plaatsgevonden werkt door.
Het mooie, noem het maar mooi, is dat kinderen ons daar in spiegelen en helpen herinneren. Zij maken ons daarvan bewust en doen dat geheel onbewust.
Voel jij in de dynamiek met je kind dat je intern heftig reageert en dat is vaak lichamelijk voelbaar, dan weet je dat hier meer speelt dan het gedrag en emotie dat er in het moment speelt.
Bekende copings mechanismen zijn bevriezen, vluchten, vechten of aanpassen/toegeven.
Uiteraard kan het gedrag van onze pubers heel irritant zijn zoals bankhangen, niets doen , passief zijn, alles laten slingeren, brutaal zijn, alles vergeten, grenzen overgaan en nog veel meer..
Het helpt ons om kennis van pubers en onze eigen pubers EN onszelf te hebben. Dat geeft ook meer begrip en duidelijkheid wat van jou en de ander is.
Een voorbeeld van een trigger in de tijd dat mijn zoon puber was en begon met drinken, ik mij bovenmatig veel zorgen ging maken en er bovenop zat. Dit ging gepaard met veel (oude) emoties. Ik groeide zelf op in een omgeving met veel alcoholisme. Door die bril keek ik naar mijn zoon. En uiteraard is alcohol gewoon slecht en zeker als je 14 jaar bent maar je bent niet direct een alcoholist. Door mijn eigen zorgen was het lastig om in een open gesprek met mijn kind te komen, ik had zoveel angst en oordeel. En daar reageerde hij weer op. Tot dat mij duidelijk werd wat van mij was en wat van hem. En werd het makkelijker om in verbinding en gesprek te blijven en vanuit het moment te reageren en grenzen te stellen.
Zo zijn er legio voorbeelden van triggers. Als je kind niet luistert, ook heel irritant uiteraard, en jij voelt je niet gezien of serieus genomen door je kind! Daar speelt vaak op de diepe laag dat jij je als kind door een van je ouders of beide en zij misschien ook wel weer door hun ouders, niet gezien en gehoord voelde. Dat maakt je als ouder naar je kinderen toe behoeftig. Je hebt van je kind bevestiging of erkenning nodig.
Of je kind valt, of blijft zitten op school en is ontroostbaar, boos, gefrustreerd of heeft een andere emotie. Wat voel jij? Hoe reageer jij? Begripvol, neutraal? of boos, verdrietig, geïrriteerd of wil je het liefst heel hard weglopen of hem, haar redden? Mocht jij vroeger boos, verdrietig zijn? Of moest je het eronder houden? En stopte je jouw emoties weg?
Onze kinderen reageren daar op. Zij willen alleen maar kind zijn en zijn niet verantwoordelijk voor ons als ouder.
Dit gebeurt ons allemaal want we zijn allemaal mens. Mijn intentie is niet om te benadrukken hoe fout wij het als ouders doen. Juist niet, maar ik hoop je te inspireren en je te laten zien dat wij als ouders sleutels tot verandering in handen hebben als we bereid zijn om naar onszelf te kijken.
Het is menselijk dat we getriggerd worden en ook heel fijn als we bewust zijn dat we onze eigen verantwoordelijk daarin kunnen nemen.
Hoe dan reguleren?
1. Iedere keer als jij intern bovenmatig reageert, dat je vaak in je lichaam kunt waarnemen, kun je kijken wat is het in mij dat reageert op de ander?
2. Adem rustig in en uit en verdraag het ongemak. (Masterclass:))
2. Bevraag jezelf, wat gebeurt er bij mij?Waar voel ik dat? Herken ik dit van vroeger? Of merk ik dat mijn tolerantievaatje echt vol zit.
3. Vraag aan de andere ouder wat er in zelfde situatie bij hem of haar gebeurt.
4. Geef jezelf tijd en ruimte om te voelen wat er te voelen is en wat jij nodig hebt en geef dat aan jezelf.
5. Spreek je kind evt op zijn of haar gedrag aan en geef ook aan dat je merkt dat er iets bij jou gebeurt waar jij verantwoordelijk voor bent .
Door je triggers onder ogen te komen, te verkennen, te herkennen en erkennen kom je meer in verbinding met jezelf en ook de ander. Mooi bij-effect is ook dat we onze kinderen daarmee voorleven om eigen verantwoordelijkheid te nemen.
Soms zitten triggers diep en kan het fijn zijn om samen te kijken. Individuele familieopstellingen hebben mij daar erg bij geholpen. |
